door Dieter van den Bergh

Che Sudaka mixt rumba, vallenato en cumbia met reggae, hiphop, rock en punk, en bestaat uit drie Argentijnen (zanger-gitarist Leo, zanger Kachafaz en bassist Sebastián), een Catalaan (drummer Anthrax) en twee Colombianen (gitarist Jota en accordeonist Sergio). De groep is genoemd naar een scheldwoord dat in Spanje wordt gebruikt voor mensen van Zuid-Amerikaanse afkomst, maar dat ook als geuzennaam gebruikt wordt. Met Tudo é Possible leverde de band haar vierde album af. We spraken met accordeonist/toetsenist Sergio Morales (36) alias Cheko.

Sergio, je komt uit Bogotá, Colombia. Wat bracht je naar Barcelona en wanneer?
‘Ik kwam negen jaar geleden binnen op een toeristenvisum. Ik speelde keyboard in een metalbandje, wist niks van Barcelona, behalve dat er vast meer werk was dan in Bogotá. Nadat mijn visum was verlopen, ben ik gebleven en heb ik een jaar als illegaal geleefd. Toen ben ik getrouwd. In een studio waar ik als geluidstechnicus werkte, kwam ik in contact met Gambeat, de bassist van Radio Bemba, en via hem weer met de andere leden van Che Sudaka.’

Een van de thema’s waar jullie over zingen is het leven van (illegale) immigranten. Hoe overleef je als illegaal in Barcelona?
‘Ik heb maar één jaar illegaal geleefd, de Argentijnen in de band vier jaar. Wij speelden op straat om te overleven, en in treinen. Het enige wat we konden doen zonder documenten. Het was hard werken, en spannend; je kon elk moment opgepakt worden. Spelen op straat kan nu niet meer, een straatmuzikant moet allerlei vergunningen hebben. Een handjevol muzikanten krijgt die, na een loting. Dat is heel slecht voor de mestizo, die voortkomt uit de straatmuziek: de bron is afgesloten.’

Speelde je al accordeon in Colombia?
‘Ha ha, nee, zeker niet, mijn vader speelde vallenato en cumbia op de accordeon, maar ik haatte alles wat met folklore te maken had. Ik was rock ’n’ roll. Maar omdat we in Barcelona op straat speelden, móest ik wel de accordeon oppakken. Noodgedwongen kwam ik rond m’n dertigste terug bij de muziek uit mijn jeugd. Alles bleek nog in mijn achterhoofd te zitten. Yes, man, life is amazing, tudo é possible.’

De mestizoscene in Barcelona is enorm groot. Moet je niet keihard knokken om je te onderscheiden én om te overleven?
‘We hebben niks te klagen, blijven goed aan het werk en kunnen tegenwoordig leven van de muziek. We overleven omdat we alles zelf doen, boeken, platen produceren, enzovoort. We zijn er dan ook altijd mee bezig. Veel bands maken dan misschien dezelfde soort muziek, maar het gaat om de spirit van een band, de soul. Die kun je niet kopiëren.’

Jullie spirit zit ’m in het engagement en de punkattitude?
‘Ja, onder meer. Sommigen denken dat we een politieke band zijn, maar we zijn niet politiek, we zijn sociaal. We doen graag mee aan benefietconcerten, we hebben laatst bijvoorbeeld muziek gemaakt voor Radio Nicosia, een radiostation voor mensen met geestelijke problemen. Het mooiste van muzikant-zijn is dat je kansen hebt om mensen aan het denken te zetten, bewust te maken.’

Dromen jullie van succes in Zuid-Amerika?
O ja! We hebben twee keer in Argentinië opgetreden. Helemaal zelf betaald, want we zijn daar nog compleet onbekend. Maar natuurlijk willen we daar graag heen, we komen er vandaan. Maar – ha ha – we dromen ook over Japan en Amerika.’

Che Sudaka live
20 januari: Supermarkt, Den Haag
21 januari: Melkweg, Amsterdam
22 januari: Tivoli De Helling, Utrecht
23 januari: De Lakei, Helmond

Meer informatie
www.chesudaka.com