Home Records nu ook live op het podium Luiks platenlabel pakt uit met bijzonder festival vrijdag 6 mei, 2016

Het platenlabel Home Records uit Luik brengt al jaren kwalilititatief hoogwaardige cd’s op de markt. Het gaat daarbij vaak om bijzondere groepen en artiesten die zich muzikaal bewegen op de rand van folk, klassiek, jazz en improvisatie. De grote man achter Home Records is Michel van Achter. Hij besloot om enkele van zijn artiesten die recent een de hebben uitgebracht, nu ook een live podium te bieden. Zo ontstond de eerste editie van het Home Records Festival in Cité Miroir te Luik.

door Mattie Poels (tekst en video's) en Ton Maas (foto's)

 

 

De concerten (elk niet langer dan 30 minuten) werden verdeeld over twee zalen. Geen overlappende optredens, maar de hele meute ging 'en masse' na de vier optredens in de Espace Francisco Ferrer naar de zeer bijzondere locatie Espace Rosa Parks, een tot concerthal verbouwd zwembad waar het publiek plaats nam ín het voormalige ‘kikkerbadje’ en de omloop als podium fungeerde. De akoestiek deed zijn heilzame werk, waardoor nauwelijks versterking nodig was. De sfeer, de ambiance en de professionele wisseling van de techniek en podiumbezetting gaven deze eerste editie van het Home Records festival internationaal allure. Voor wie de Franse taal niet machtig was, bleef het gissen naar de inhoud van de aankondigen van gastheer Van Achter. Dat was spijtig, maar vast ook een verbeterpuntje voor de tweede editie die in het najaar zal plaatsvinden; zelfde organisator, zelfde locatie, maar met andere Homerecords artiesten - en daar kijken we naar uit!

Hieronder van elke artiest/groep een kort filmpje en beschrijving

Pianist Erno Le Mentholé beet het spits af met solo pianowerk. Hij is een improvisator met golvend metaforisch spel; soms energiek, dan weer kabbelend maar steeds met aandacht en concentratie. Zijn muziek leunt aan tegen jazz en gospel en bevat verwijzingen naar Poulenc en Auric en andere leden van de Groupe des Six, een collectief van vooruitstrevende componisten dat begin twintigste eeuw vanuit Parijs een nieuwe Franse muziekbeweging in gang zette. Het maakt zijn composities avontuurlijk met spannende akkoordwisselingen en ritmische verschuivingen, met als sluitstuk een Zuid-Afrikaans gekleurde compositie die aansloot bij het werk van Abdullah Ibrahim.

 

 

Het concert van Wouter Vandenabeele en zijn trio was een van de hoogtepunten van deze eerste editie van het Home Records Festival. Vandenabeele is al jarenlang een van de belangrijkste folkvernieuwers van België. Deze violist uit Gent luidde met Ambrozijn en Olla Vogala in 1998 een nieuw folk-elan in. Op het festival speelde hij stukken van zijn nieuwe cd Chansons Pour le Temps Qui Reste, bijgestaan door pianist le Mentholé, cellist Lode Vercampt en Sara Salverius op accordeon. Zijn composities zijn origineel, maar duidelijk geworteld in de folk. Bijzonder fraai hoe accordeon en cello wisselen tussen begeleiding en solistische fragmenten; zo organisch en vanzelfsprekend dat je dit met recht ‘chamber-folk’ zou mogen noemen!

 

 

Zanger en gitarist Photis Ionatos (broer van Angelique) zingt met zijn twee begeleiders op accordeon en dwarsfluit liederen op teksten van Griekse dichters. Ionatos is geen groot zanger, maar wel een indrignend vertolker. Een enkele keer draagt hij een gedicht eerst gedicht voor, alvorens het het te zingen. Dwarsfluit en accordeon versieren zijn melodieën en omspelen zijn zanglijnen, waarbij de dwarsfluit soms een beetje doorschiet in niemendallerigheid, terwijl de teksten juist gaan over de grote levensvragen.

 

 

De Schotse pianist Ben Barbenel speelt voortreffelijk piano, met een zelfverzekerd touché. Ook als zanger heeft hij zijn kwaliteiten. Zo horen we hem in het openingslied met een timing die zo laid-back is dat het lijkt alsof je naar twee muzikanten luistert. Dat is niet alleen knap, maar verwijst ook naar de door hem geliefde muziek uit de jaren twintig van de vorige eeuw, waarbij hij regelmatig aanleunt tegen de vaudeville. In het slotlied zingt hij zelfs een soort musical-achtige melodie. In zijn eentje verzorgt hij een complete orkestpartituur met versnellingen, recitatieven, modulaties etc. Knap werk, dat zeker, maar net iets te veel van het goede, waardoor hij soms aan zichzelf voorbij snelt.

Het concert van Philippe Malfeyt op theorbe (een soort luit) en Didier François op nyckelharpa (een Zweedse druktoetsenviool met resonantiesnaren) vond plaats in de indrukwekkende Espace Rosa Parks, een perfecte locatie voor deze serene, op barok gebaseerde muziek. Door het gebruik van onregelmatige maatsoorten en onverwachte wendingen, werden stukken uit zeventiende eeuw op organische wijze vertaald naar het heden en kregen daardoor een contemporaine glans, intens en subtiel met veel oog voor detail en uitvoering. Romina Lischka, die op hun cd Baroque Update ook te horen is, was er overigens niet bij.

 
Yves Teicher is een 'praatjesmaker' op de viool. Deze van origine Roma muzikant laat zijn instrument kreunen, zuchten, huilen, lachen en brullen, waarbij het soms lijkt alsof je tussen de noten werkelijk een kinderstem hoort. Fascinerend! In dit solo vioolconcert gebruikt hij werkelijk alle klankdimensies van zijn instrument en haalt eruit wat erin zit.

Je kunt je afvragen of het publiek bij een festival als dit zit te wachten op een soort hoorcollege over pentatoniek (vijftonige toonladder). Toch gaf Guo Gan, bespeler van de erhu (Chinese vedel) een hele verhandeling over deze in China veel gebruikte toonladder, gevolgd door een virtuoos solostuk dat in verhouding tot het gehele optreden aan de lange kant was. Als duo speelden Gan en Emre Gültekin slechts één stuk samen, maar dat was er wel een waarin de Chinese en de Turkse muziek prachtig met elkaar versmolten. Gültekin is een voortreffelijk zanger, die de Turkse weemoed trots en sonoor vertolkt.

Het slotconcert van deze eerste editie van het Home Records Festival kwam voor rekening van accordeonist Didier Laloy. Het was een optreden dat ook qua vormgeving sterk afweek van de andere. Een uitgekiend lichtontwerp en originele visualisaties en projecties gaven de muziek een filmisch karakter. Dansend en krullen trekkend beweegt Laloy zich al spelend over het podium. Het is zeer verzorgde muziek voor accordeon solo, aangevuld met cello en percussie, en net als die van Wouter Vandenabeele geworteld in de folk, zoals ook te horen is op de duo-cd Belem, die hij opnam met celliste Kathy Adam. (Mattie Poels)