Issac Delgado - L-O-V-E4 oktober, 2010
Calle 54 / Sony
Wanneer er een plaat verschijnt van de Cubaanse salsazanger Issac Delgado bij het latinjazzlabel van Fernando Trueba, houd je serieus rekening met het beste. Als ook nog blijkt dat het om een ode gaat aan Nat King Cole, gaan alle alarmbellen rinkelen. Acht van de twaalf gecoverde songs komen van Cole’s Spaanstalige albums, met traditioneel Latijns-Amerikaans repertoire zoals Perfidia, Quizás, Quizás, Quizás en Piel Canela. Helaas viel L-O-V-E bij eerste beluistering tegen: ondanks de geoliede Afro-Cubaanse begeleidingsband met toppers als Dafnis Prieto (drums), Brian Lynch (trompet) en Xiomara Laugart (achtergrondzang), valt Delgado’s zachte, sensuele, bij vlagen bijna fluisterende stem in het niet naast de diepe, rafelige bariton en luie timing van gastvocalist (en ‘broer van’) Freddy Cole. Maar de pers was laaiend, en de Latin Grammy’s ook. Dus hop, de cd weer in de speler voor een herkansing. Langzaam maar zeker kom je tot het besef dat samen met Cole’s stem diens tenenkrommende Amerikaanse accent in het Spaans – wat die opnamen uiteindelijk een cultstatus opleverde – ook is verdwenen. De kitsch van toen maakt plaats voor smaakvolle latinjazz. Bovendien is van echte heiligschennis geen sprake: Trueba maakte niet de fout Cole-klassiekers als Unforgettable en Smile door Delgado te laten coveren. Gratie verleend dus. Slechts één ding blijft staan: de onmetelijke afstand tussen Delgado’s stem en die van Cole. Saved by the band. (Elda Dorren)
«« terug naar overzicht
Calle 54 / Sony
Wanneer er een plaat verschijnt van de Cubaanse salsazanger Issac Delgado bij het latinjazzlabel van Fernando Trueba, houd je serieus rekening met het beste. Als ook nog blijkt dat het om een ode gaat aan Nat King Cole, gaan alle alarmbellen rinkelen. Acht van de twaalf gecoverde songs komen van Cole’s Spaanstalige albums, met traditioneel Latijns-Amerikaans repertoire zoals Perfidia, Quizás, Quizás, Quizás en Piel Canela. Helaas viel L-O-V-E bij eerste beluistering tegen: ondanks de geoliede Afro-Cubaanse begeleidingsband met toppers als Dafnis Prieto (drums), Brian Lynch (trompet) en Xiomara Laugart (achtergrondzang), valt Delgado’s zachte, sensuele, bij vlagen bijna fluisterende stem in het niet naast de diepe, rafelige bariton en luie timing van gastvocalist (en ‘broer van’) Freddy Cole. Maar de pers was laaiend, en de Latin Grammy’s ook. Dus hop, de cd weer in de speler voor een herkansing. Langzaam maar zeker kom je tot het besef dat samen met Cole’s stem diens tenenkrommende Amerikaanse accent in het Spaans – wat die opnamen uiteindelijk een cultstatus opleverde – ook is verdwenen. De kitsch van toen maakt plaats voor smaakvolle latinjazz. Bovendien is van echte heiligschennis geen sprake: Trueba maakte niet de fout Cole-klassiekers als Unforgettable en Smile door Delgado te laten coveren. Gratie verleend dus. Slechts één ding blijft staan: de onmetelijke afstand tussen Delgado’s stem en die van Cole. Saved by the band. (Elda Dorren)
«« terug naar overzicht