Tom Theuns & Aurélie Dorzée – Elixir12 juni, 2019

Home / Music&Words

Tom Theuns. Ooit kon ik z’n bloed wel drinken. Nou ja, spreekwoordelijk dan. Dat was toen hij mijn geliefde Ambrozijn uit Gent tot ver over de rand van de artistieke afgrond sleurde met kraak- en smaakloos Engelstalig singer-songwritergeneuzel. Dat het na zo’n hellevaart toch nog helemaal goed kan komen, bewees hij samen met zijn nieuwe levenspartner Aurélie Dorzée in de gedaante van Aurélia. Met assistentie van wisselende gasten uit de Belgische neofolkscene schiepen de echtelieden een verrassende fantasiewereld vol gedurfde klankexperimenten, meestal losjes gedrapeerd rond een bizarre verhaallijn. Na het overtuigende debuut (Festina Lente) verschenen nog drie albums - Hypnogol, The Hour of the Wolf en La Création du Monde - het ene nog sterker dan het andere. Daarna bleef het enkele jaren stil, althans wat Aurélia betreft. En eigenlijk is dat nog zo, want hoewel Elixir in allerlei opzichten een logisch vervolg is op deze indrukwekkende reeks, vermelden Theuns en Dorzée nu hun eigen namen als makers. Geeft niks. Het is het resultaat dat telt. En dat mag er wezen! Een voltreffer is de prominente gastrol van koperblazer Michel Massot, die de zang en het strijk- en tokkelwerk van het duo geregeld doorkruist met aangenaam plagend gereutel uit sousafoon of euphonium, maar ook met avontuurlijke omzwervingen op de trombone. Er is van alles te beleven. Veel te veel om op te noemen zelfs, dus beperk ik me hier tot enkele opvallende momenten. Zoals wanneer Theuns in Organetto zijn geknepen kopstem omlijst met loom kringelende klanken uit de Indiase sitar – maar al te vaak een geval van misplaatst exotisme, maar hier perfect op z’n plek. In Nail Box Blues keren we qua sfeer terug naar de roaring twenties, volgens mij omdat Dorzée de Strohviool (hier ‘violon trompette’) ter hand neemt. Het woordgrapje van Kamazurka wordt muzikaal doorgetrokken met de knipoog waarmee Theuns de kazoo aan de mond zet. En zo heeft ieder stuk iets speciaals. Een project als dit kan met al zijn variatie en afwisseling maar al te gemakkelijk blijven steken in een muzikaal rariteitenkabinet. In plaats daarvan worden we liefdevol bij de hand genomen en rondgeleid door een eigenzinnig muzikaal universum van dwarse schoonheid, waarvan de uiteenlopende onderdelen op onvermoede manieren toch met elkaar samenhangen. (Ton Maas)





«« terug naar overzicht