Arifa – Secret Poetry25 mei, 2019

Mundus / Xango

De hoeveelste bezetting van Arifa dit is, weet ik niet precies, maar oprichters Sjahin During en Alex Simu hebben in Franz von Chossy beslist hun meest zielsverwante partner gevonden. Het titelstuk waarmee hun nieuwe album Secret Poetry opent, maakt dat al meteen overduidelijk. Net als During en Simu is Von Chossy een meester in het bespelen van de zachte kracht. Niks spierballenvertoon; niks hevige aanwezigheid. Hij is een van de zeldzame pianisten die aquarelleren met de toetsen. Ook percussionist During verstaat de kunst om alleen aandacht op zich te vestigen als het strikt noodzakelijk is. Rots in de branding, steun en toeverlaat. En rietblazer Simu laat het liefst zijn klarinetten voor zich spreken. Ook zíjn toonvorming heeft iets vloeibaars, net als zijn lenige en gracieuze melodievoering. Adembenemend als hij het zwerk kiest, maar ook kwetsbaar en intiem. Vooral als hij met zijn basklarinet peilloze diepten opzoekt, kruipen al gauw rillingen van plezier over de rug van deze luisteraar.
De nadruk op het Oosten, die ooit als vanzelf meekwam met de ûd van Mehmet Polat en de kanun van Osama Abdulrasol, is verdwenen. Het stadium van klankkleur bekennen zijn deze muzikanten definitief voorbij. Hun muziek is soms bijna onstoffelijk en zeker niet herleidbaar tot herkenbare vindplaatsen. Natuurlijk zijn er verwijzingen, kleine toonbuiginkjes met een knipoog naar de Balkan, zoals in Anonymous Lights, maar o zo subtiel. Santa Sofia, een stuk dat Simu samen met lyraspecialist Ross Daly schreef, zorgt dik halverwege de speeltijd voor een verrassende kanteling in klankbeeld en sfeer. Terwijl During met loom slepende tred het pad effent, laten Simu en Von Chossy sierlijke toonslierten langs en door elkaar kringelen. Prachtig hoe Simu de melodie masseert met minutieuze toonbuigingen die het gehoor op de proef stellen zonder het te ontregelen.
Invisible Ocean is in sommige opzichten nog abstracter, omdat zowel klarinet als piano  hier hun identiteit niet zomaar prijsgeven. Daarna laat Simu in het intro van Node nog even je woofers wapperen, waarna het drietal een zwierig en zelfs ronduit jazzy uitstapje maakt. Sluitstuk Tiflis is van een kalme, statige schoonheid die je terloops bekruipt en zich uiteindelijk als een oorwurm nestelt, zodat er uiteindelijk, als de teller is uitgeteld, niks anders opzit dan maar gewoon weer op Play te drukken. Een album om geen genoeg van te krijgen. (Ton Maas)





«« terug naar overzicht