Buda / Xango
Het kan aan mij liggen – en dat doet het vast ook – maar ik blijf me afvragen wat Michel Godard, de knorrepot of - zo u wil - brombeer van de Franse improscene en Alim Qasimov, hogepriester van de mugham, de nationale trots van Azerbeidzjan, bij elkaar te zoeken hebben, aandachtige beluistering van hun gezamenlijke album Awakening ten spijt. Documentairemaker Frank Scheffer, die ik ook al hoog heb zitten, is er wél enthousiast over, zo blijkt uit de hoestekst, maar zelf moet ik onwillekeurig denken aan de Amerikaanse fotograaf Duane Michals, die jaren geleden een klein schandaal veroorzaakte door kostbare prints van beroemde collega’s te gebruiken als canvas voor eigen schilderwerk. En aan saxofonist Jan Garbarek, die het Hilliard Ensemble gezangen uit de renaissance liet vertolken teneinde er dwars doorheen te kunnen toeteren. Ik wil best geloven dat langs die weg een nieuw kunstwerk kan ontstaan, maar een gezamenlijk kunstwerk is het dan volgens mij niet. Wat er anders is aan deze bijzondere collaboratie, is dat beide heren samen het podium hebben bestegen en de opnamestudio gedeeld. Maar wat ik toch vooral hoor, zijn de traditionele ritmes en vocale acrobatiek van de mugham, die nu worden ‘beantwoord’ door rasimprovisator Godard. Ik zal de laatste zijn om te ontkennen dat de muziek soms vleugeltjes krijgt, zoals in het jubelende Dunya Mardlar Dunyasi, maar ook dan blijft het enigszins wringen in mijn oren en hoofd. Of zou ik het gewoon niet snappen? Vandaar dit voorbehoud: Mocht u nog steeds nieuwsgierig zijn naar deze bijzondere en zelfs unieke combinatie (of enthousiaster zijn dan ik over wat Garbarek deed bij het Hilliard Ensemble), laat u dan vooral niet weerhouden door deze ongelovige en luister voor uzelf. (Ton Maas)
«« terug naar overzicht