Fijn zo’n double bill in de concertreeks van On The Roof – je krijgt immers zomaar twee optredens voor de prijs van een – maar als de eerste act zich meteen vijf kwartier toe-eigent in plaats van de beoogde drie, wordt het wel een lange zit. De uit Wales afkomstige altsaxofoniste en componiste Alice Leggett zorgde er overigens met haar puike kwartet voor dat niemand zich tijdens die eerste set kon vervelen. Met sterke en doorgecomponeerde stukken zorgde ze voor fraai en gevarieerd ensemblespel zonder de ellenlange solistische uitstapjes die ooit zo kenmerkend waren voor jazzconcerten. Fijn ook dat het tegenwoordig weer wat lyrischer en melodieuzer mag, na decennia van hardbop-dwingelandij. Vooral contrabassist Tijs Klaassen gooide hoge ogen met zijn warmbloedige toon en zijn avontuurlijke en spannende solopartijen. Maar ook slagwerker Wouter Kühne en pianiste Chaerin Im stonden hun mannetje, respectievelijk vrouwtje.

Na de pauze was het aan Reijseger/Fraanje/Sylla om het inmiddels warmgelopen publiek bij de oren en zeker ook bij de neus te nemen. Dat laatste is Ernst Reijseger wel toevertrouwd. Alles aan hem ademt muziek, humor en plezier. Ook tijdens de meest halsbrekende toeren op de strakgespannen snaren kan hij razendsnel en met een gulle kwinkslag reageren op ieder minuscuul voorval dat zich aandient. Zanger en multi-instrumentalist Mola Sylla voelde zich al eerder senang in impro-land, maar sparrend met Reijseger lijkt hij nog boven zichzelf uit te stijgen, met als climax een door merg en been gaande oerschreeuw in de geopende concertvleugelbak, die wegens haperende stembanden uitmondt in schaterend gelach. Pianist Harmen Fraanje lijkt soms een halve buitenstaander bij de plagerige interactie tussen zijn collega’s, maar heeft hen allebei scherp in de peiling en haakt waar nodig met grote precisie in.

Klik hier om foto’s van de avond te bekijken.